slucham w kolko tori amos 'winter' i mam ogroooomna ochote rzygac, plakac, klnac i rzucac czym popadnie. nie wiem czy to ja,czy nieja..nie sadzilam,ze potrafie byc taka szmata. na jego miejscu nie wahalabym sie ani chwili zeby odejsc. jest mi tak zle,tak smutno i przykro.. nie mam nikogo z kim moglabym porozmawiac.. za miesiac mam sie wyprowadzic, do niego, do obcego kraju, zaczac wszystko od nowa i jakos nie umiem sobie tego wyobrazic. znam siebie i wiem,ze to zwykly strach, stres, ale.. niech mi ktos pomoze.. dlaczego nie potrafie byc normalna? dlaczego wszystko musi byc takie udawane, takie niemoje? czy to sie kiedys skonczy? dla kogo to nowe zycie,dla mnie czy dla nas? czego ja tak naprawde chce, oczekuje i co najwazniejsze - potrzebuje? czy jeszcze kiedys bede znaczyc cos wiecej niz zwykla szmata? can!t stop what`s coming, can`t stop